[Voces Intimae]

© Veerle Vercauteren

Samuel Barber: Stijkkwartet in b, opus 11; II. Adagio
Jean Sibelius: Strijkkwartet in d, opus 56 ‘Voces Intimae’
Ludwig van Beethoven: Strijkkwartet nr. 11 in f, opus 95; I. Allegro con brio
Frank Nuyts: Comeback Quartet; deel I
Peteris Vasks: Strijkkwartet nr. 4; V. Meditation

 

• 31.10.25 | 20:30

  Cinema Walburg, Hamont-Achel
  > TICKETS

Stille muziek heeft vaak diepe gronden. Sinds de vroege romantiek beschouwden componisten het strijkkwartet het meest geschikt om hun persoonlijke bespiegelingen in onder te brengen. De getormenteerde Beethoven, bijvoorbeeld, voelde af en toe de nood om zijn demonen van zich af te schrijven. Een dubbele onbeantwoorde liefde, in combinatie met zijn steeds toenemende doofheid, deed hem vanaf 1810 kiezen voor een meer introverte muzikale taal. Het karakter van zijn Elfde strijkkwartet is dan ook een muzikaal symptoom van Beethovens langzame innerlijke aftakeling. “Oh, wat is het leven mooi”, schreef hij, “maar voor mij is het voor altijd vergiftigd!”

Tussen de twee wereldoorlogen gaf de Amerikaan Samuel Barber, vanuit de schaduw van zijn dominantere tijdgenoten, zijn collega’s het nakijken door een bloedmooi Adagio te componeren dat uitgroeide tot een onsterfelijke klassieker. De muzikale raamvertelling van dit intieme programma vol persoonlijke getuigenissen is Sibelius’ bekende strijkkwartet Voces Intimae, de parel aan de kroon van zijn kamermuziek. Sibelius’ hele leven was een zoektocht naar sereniteit. De toepasselijke titel die zijn zesde strijkkwartet meekreeg, verwijst vooral naar het betoverende middendeel dat het intiem kloppend hart is van de vijfdelige compositie.

Als stille apotheose brengt Vasks Meditation uit zijn Vierde Strijkkwartet deze muzikale mijmeringen op kosmische schaal, in een delicaat klankentapijt dat voor even de tijd stilzet. Muzikale ontboezemingen worden vervlochten tot een onvergetelijk programma waarin de snaren de zoete taal van de ziel spreken. Of in Sibelius’ eigen woorden: “dat soort muziek dat op het stervensuur nog een glimlach op de lippen tovert”.